florence biennale
Stworzony specjalnie na florenckie Biennale obiekt wykorzystuje wizerunek Kobiety z Nagrobka Medyceuszy Michała Anioła. Światło, budujące strukturę całego obiektu i przeszywające go, wchodzi w relację z wieloma warstwami szkieł – obrazów, które, stopniowo zagęszczając się, przysłaniają światło, zmierzając nieuchronnie do mroku. Obiekt jest odpowiedzią na temat główny Biennale: Odwieczna kobiecość. Odwieczna zmiana.
omni_lab
W projekcie zestawiane są skrajne stany jednego: abstrakcja i przedstawienie, chaos i porządek, organiczne formy i geometria, w końcu światło i cień. Artysta przygląda się procesom, których skutkiem jest powstawanie złożonych struktur. Widzi to jako bezład, gęstwinę, bezmiar; wszystko prowadzące do zagęszczenia, nawarstwienia, w końcu chaosu, który dostrzega również w człowieku.Tryptyki składające się z litografii barwnych oraz obiekty szklane ukazują pulsujące sieci biologicznych i mechanicznych struktur, pozostających w stałym wzajemnym oddziaływaniu, w taki sposób, iż można odnieść wrażenie, że jeden rodzaj materii płynnie przekształca się w drugi by niczym powracająca fala ukazać na powierzchni odbity obraz pierwszej.
ślady/traces
Projekt podejmuje kwestie związane z utrwaleniem śladów o krótkotrwałej naturze, w kruchym i delikatnym materiale, jakim jest szkło. Ta konfrontacja daje w efekcie serię monumentalnych prac o odważnej konstrukcji, których innowacyjny sposób prezentacji tworzy nową jakość obcowania ze szkłem. Wykorzystane odciski to materialne następstwa ruchu, dążenia, pozostałości po zdarzeniu i obecności. Nie są to relikty przeszłości, czy okruchy historii, lecz niepowtarzalne zjawiska obecne w naszym codziennym otoczeniu, które przez swą efemeryczność często są niezauważone i pominięte. W rzeczywistości, znaki te niezwykle szybko ulegają zatarciu, by w krótkim czasie zniknąć bez śladu.
milena
Wystawa w Bonniers Konsthall przedstawia specjalnie zamówiony, monumentalny witrażowy portret Mileny. Obraz przedstawia twarz Mileny, oświetloną przez trzymaną w jednej ręce pochodnię, gdy żartobliwie wypowiada litery swojego imienia na czarnym tle nocnego nieba. Geneza tego dzieła wywodzi się po części z udziału Lockhart i Mileny w warsztacie witrażowym na polskiej wsi. Praca łączy intymny moment z bogatą kulturową polską tradycją witraży, powszechnej, znanej i kultowej formy sztuki, która zdobi niezliczone kościoły w krajobrazie kraju. Pomysł na utwór zrodził się z chęci stworzenia osobistego i głęboko zakorzenionego w polskiej historii i tradycji hołdu dla Mileny. Do budowy tego dzieła Lockhart zaprosiła polskiego mistrza Piotra Ostrowskiego, który zinterpretował zdjęcia Mileny artysty przy użyciu XIV-wiecznych technik patynowania szkła.
